Een roman schrijven is een welhaast onmetelijke taak voor een klein mannetje met een soepel voortkabbelend leventje, ver van grootse meeslepende gebeurtenissen en gevoelens, zonder bipolaire familieleden en gruwelijke sterfgevallen. Beschermd in de comfortabele Westerse maatschappij die zich nergens iets van aantrekt zolang we maar de nieuwste iPhone hebben en zo nu en dan een goed doel sponsoren. Maar langzaamaan denk ik juist mijn gebrek aan emotie en mijn afstandelijke ijskoude inborst in dienst van het boek te kunnen stellen.
Het project komt te vaak ter sprake om het nog langer te negeren lijkt het. Al is dat voor een deel mijn eigen schuld: ik houd mijn klep er maar niet over. Ik gebruik graag nog eens de beeldspraak van de eerste kus: je moet jezelf in een positie brengen waarin je niet meer met goed fatsoen kunt weigeren. Ik ben al een tijdje voorzichtig aan het manoeuvreren. Nog een parallel: vaak is er drank voor nodig. * Neemt een teug wiski. *
Na een paar weken werken, die ongelukkigerwijs samenvielen met een stoppen met roken en ook nog in een langdurige periode vallen van verminderde drankinname (want laten we wel wezen, het is allemaal niet zo gezond en al dat soort dingen, en hoewel oud worden niet op mijn prioriteitenlijstje staat verlang ik wel zo min mogelijk van ellende langzaam kapot te gaan), heb ik de eerste drie woorden.
Ik weet nog niet eens of ik in het Engels of in het Nederlands ga schrijven (ik heb flarden in beide talen) maar de eerste drie woorden zijn gelukkig in beide talen bruikbaar, natuurlijk vertaald maar qua betekenis zijn de woorden goed vergelijkbaar en grammaticaal komen ze aan het begin in dezelfde volgorde in een eventuele eerste zin.
Het belangrijkste om je te realiseren is denk ik, en dat geldt helemaal niet alleen voor het schrijven van een roman, dat het echt nooit te laat is. Het is misschien wel te laat om elleboogjes te wrijven met de crème de la crème of om eventueel materieel succes om te zetten in een snelle auto zonder belachelijk over te komen, maar het is nooit te laat om je ergens voor in te zetten, om ergens in te duiken en je te laten betoveren door je eigen nieuw verworven vaardigheden en door wat er je aangereikt wordt van buitenaf als je maar eenmaal begint te investeren. Het geeft niets als je jarenlang in de standbystand hebt geleefd en elke dag uren hebt “weggegooid”, dat zal altijd zo blijven en niets dat die uren nog terugbrengt, ook je gejeremieer niet. Het enige dat je nog hebt zijn de uren en de jaren die voor je liggen, je bent vrijwel altijd bij machte om die niet allemaal weg te gooien.
En, waar ik op hoop, gaandeweg raak je die goesting voor je dikke Maserati en je sabbatical in noord Noorwegen wel kwijt, en krijg je goesting in je eigen leven en je omvangrijke project. Althans, dat hoop ik dan maar. Er is nog genoeg te doen, want naast de eerste drie woorden en een vaag idee waar het over gaat heb ik nog niets. Geen karakters, geen interessante ontwikkelingen, geen boeiende beschrijvingen (en nog geen landschap of gebeurtenis om boeiend te gaan beschrijven).
Ik heb geleerd.
Het project komt te vaak ter sprake om het nog langer te negeren lijkt het. Al is dat voor een deel mijn eigen schuld: ik houd mijn klep er maar niet over. Ik gebruik graag nog eens de beeldspraak van de eerste kus: je moet jezelf in een positie brengen waarin je niet meer met goed fatsoen kunt weigeren. Ik ben al een tijdje voorzichtig aan het manoeuvreren. Nog een parallel: vaak is er drank voor nodig. * Neemt een teug wiski. *
Na een paar weken werken, die ongelukkigerwijs samenvielen met een stoppen met roken en ook nog in een langdurige periode vallen van verminderde drankinname (want laten we wel wezen, het is allemaal niet zo gezond en al dat soort dingen, en hoewel oud worden niet op mijn prioriteitenlijstje staat verlang ik wel zo min mogelijk van ellende langzaam kapot te gaan), heb ik de eerste drie woorden.
Ik weet nog niet eens of ik in het Engels of in het Nederlands ga schrijven (ik heb flarden in beide talen) maar de eerste drie woorden zijn gelukkig in beide talen bruikbaar, natuurlijk vertaald maar qua betekenis zijn de woorden goed vergelijkbaar en grammaticaal komen ze aan het begin in dezelfde volgorde in een eventuele eerste zin.
Het belangrijkste om je te realiseren is denk ik, en dat geldt helemaal niet alleen voor het schrijven van een roman, dat het echt nooit te laat is. Het is misschien wel te laat om elleboogjes te wrijven met de crème de la crème of om eventueel materieel succes om te zetten in een snelle auto zonder belachelijk over te komen, maar het is nooit te laat om je ergens voor in te zetten, om ergens in te duiken en je te laten betoveren door je eigen nieuw verworven vaardigheden en door wat er je aangereikt wordt van buitenaf als je maar eenmaal begint te investeren. Het geeft niets als je jarenlang in de standbystand hebt geleefd en elke dag uren hebt “weggegooid”, dat zal altijd zo blijven en niets dat die uren nog terugbrengt, ook je gejeremieer niet. Het enige dat je nog hebt zijn de uren en de jaren die voor je liggen, je bent vrijwel altijd bij machte om die niet allemaal weg te gooien.
En, waar ik op hoop, gaandeweg raak je die goesting voor je dikke Maserati en je sabbatical in noord Noorwegen wel kwijt, en krijg je goesting in je eigen leven en je omvangrijke project. Althans, dat hoop ik dan maar. Er is nog genoeg te doen, want naast de eerste drie woorden en een vaag idee waar het over gaat heb ik nog niets. Geen karakters, geen interessante ontwikkelingen, geen boeiende beschrijvingen (en nog geen landschap of gebeurtenis om boeiend te gaan beschrijven).
Ik heb geleerd.
Reacties
Een reactie posten