Joeri van Veen schrijft

Er is een engel mijn leven ingekomen. Dat ben jij. Is het niet bijzonder hoe liefde werkt? Alles dat ik van tevoren bedacht heb resoluut weggevaagd met je verschijning. Zekerheid, dat was eens. Nu heerst het vage vuur van het onbekende. Wat als ik iets verkeerd zeg of doe. Ik zou toch de enige kans om met jou samen te zijn verprutsen. Dus heel voorzichtig een beetje prikken en wijzen en lachen. En een beetje op mijn borst kloppen waar dat gepast is, zodat je wel kunt zien dat ik niet zomaar iemand ben maar gestaag de apenrots beklim. Het doet jou schijnbaar niets. Geduldig hoor jij mij aan terwijl je kijkt naar zoete verten waar ik geen besef van heb. En het eindigt altijd met de verlating. Ieder zijns weegs, jij elegant schrijdend, ik met zwaar gemoed en afgemeten stappen. Wel rechtop, maar misschien iets te strak. Waar laat ik nu mijn armen. Zou jij om kijken? Ik kijk om. Jij bent verdwenen. Was ik nu maar een aanrakerig type. Je hand op tafel oefent een kracht op mij uit waar ik

Staand wil ik het scherpe zand uit mijn gezicht vegen maar vermengd met mijn laatste zweet niets dan modderstrepen. De smurrie klontert aan mijn oogleden, die ik gesloten houd. In het zwart zie ik hoe de wereld om mij heen geworden is. Een rotsbodem overdekt met een lauwe laag zand opgejaagd door de wind. De zon zal wel schijnen, maar in de storm is geen daglicht. Het is drukkend warm. Met beide handen veeg ik klonters van mijn gelaat zodat ik, met mijn rug naar de wind, even mijn ogen kan openen. Juist, het is nog schemerduister, twee meter zicht door de bewegende zandwolk. Met hier en daar een door de aanhoudende gesel scherpgeslepen rotspunt. Ik draai mij terug en duizenden naalden piercen mijn oogbollen vlak voordat ik mijn oogleden weer meteen sluit. In deze barre wereld is geen plek voor overdenken, alles is instinct. Je evenwicht bewaren, vooruitschuifelen als reflex, omdat zitten geen soelaas biedt en je lijf, of biologische levenswens, nog een uitweg zoekt. Was het d