Joeri van Veen schrijft

Hoe vaak was Hendrik niet langs de treurwilg gelopen? Hij loopt over het gras naar de waterkant, het is hobbelig, de houten beschotting zorgt ervoor dat niet het hele grasveld in de grote vijver verdwijnt. Twee eenden staan op en rennen voor hem uit, glijden het water in en zwemmen naar hun vriendjes verderop. Een paar meter naast hem stond de treurwilg, op de hoek van het grasveld waar een inham is die de vijver meer ruimte geeft. De inham waar je op de kant ging zitten om je schaatsen aan te trekken, waar de kleintjes konden oefenen voordat ze verder het ijs op gingen, waar de oudere kinderen tsjak, tsjak, tsjak, voorbij suisden om verderop * tsjrrrrrrrrrgggrk * hard te remmen en terug te keren. De treurwilg stond stevig in de kant verankerd met zijn dikke stam een beetje scheef naar de waterkant geleund. De lange takken die verderop het water raakten waren dan vastgevroren. Het deerde de boom niet, in de lente werd hij lichtgroen met knopjes net als vorig jaar en kwamen de katjes di

Een roman schrijven is een welhaast onmetelijke taak voor een klein mannetje met een soepel voortkabbelend leventje, ver van grootse meeslepende gebeurtenissen en gevoelens, zonder bipolaire familieleden en gruwelijke sterfgevallen. Beschermd in de comfortabele Westerse maatschappij die zich nergens iets van aantrekt zolang we maar de nieuwste iPhone hebben en zo nu en dan een goed doel sponsoren. Maar langzaamaan denk ik juist mijn gebrek aan emotie en mijn afstandelijke ijskoude inborst in dienst van het boek te kunnen stellen. Het project komt te vaak ter sprake om het nog langer te negeren lijkt het. Al is dat voor een deel mijn eigen schuld: ik houd mijn klep er maar niet over. Ik gebruik graag nog eens de beeldspraak van de eerste kus: je moet jezelf in een positie brengen waarin je niet meer met goed fatsoen kunt weigeren. Ik ben al een tijdje voorzichtig aan het manoeuvreren. Nog een parallel: vaak is er drank voor nodig. * Neemt een teug wiski. * Na een paar weken werken,

Het is donker op straat. Spaarzame straatverlichting, wat neonreclame, de zwiepende lichtkegel van een afslaande auto. Voor mijn voeten op de stoep een lichtvlek van een kille etalage. Ik loop stevig door en denk aan de gruwelijke kerel die toch ook huisvader is van twee niet minder succesvolle kinderen dan je soms elders aantreft en met een vrouw die behalve haar materiële poespas ook bepaald doorsnee genoemd mag worden in voorkomen en gedrag. Zijn rechtlijnigheid. Het met zijn door status beschermde vuisten afdwingen van zijn gelijk, soms zinloos, soms op de verkeerde plek of persoon, maar gelijk heeft hij. De jonge dametjes die altijd voor hem klaarliggen omdat hij nu eenmaal over ze beschikt, met zijn geld en zijn pistool, in een wereld waarin jonge dametjes vrijwel zonder waarde en persoonlijkheid zijn. Emotionele diepgang wordt gesuggereerd door eenden in zijn zwembad en die moeilijke moeder van hem. Flashbacks en dromen, dode mensen die terugkomen, een vader die de plaatselijk