Joeri van Veen schrijft

Een bekende uitspraak, die tegenwoordig sterk aan betekenis heeft ingeboet. 17% van de Nederlanders blogt of heeft een eigen website ( bron ), een veel te groot aantal om allemaal te kunnen b(ek)lijven. Meestal schaam ik mij dan ook dat ik zoveel ruimte op het internet probeer in te nemen met onzinnige bespiegelingen die slechts bijdragen aan de ruis. Het is ook een zoektocht naar erkenning van je bestaan, misschien meer nog dan bevestiging. Ik wil dat mensen mijn werk zien (foto's, schrijfsels) en daarop reageren. Dat ze míj zien dus eigenlijk, zoals iedereen gezien wil worden, maar wel met / door iets dat hij zelf waardevol acht. Elk individueel perspectief kan niet anders dan ervan uitgaan dat het bijzonder is en erkenning verdient. Die erkenning kan er op heel veel manieren zijn, daarvoor hoef je niet in de diepten van het scheppen af te dalen, het is mogelijk je te omringen met mensen die jou erkennen en dat te accepteren. Waarom ik dat simpelweg niet doe kan ik niet met rede

Kunst is het grootste goed, dat denk ik althans. De gedachte kwam weer op luisterend naar De schilderijententoonstelling van Moessorgsky. Het biedt de mensheid een perspectief dat op geen andere wijze inzichtelijk gemaakt kan worden. Het is het laatste waar een groep zich mee bezig gaat houden, als de levensomstandigheden gunstig genoeg zijn en de techniek onder controle is. Het is het eerste waar op bezuinigd wordt wanneer het (geestelijk, maar ook economisch) tegenzit. Het biedt reflectie en introspectie door meer in de mens aan te spreken dan de oppervlakkige letterlijkheid van het bestaan. Daarom wil ik al van jongs af aan een bijdrage leveren in dat gebied. Mijn eten en mijn dak boven het hoofd zijn aanwezig. Ik heb een baan waardoor ik dingetjes kan kopen en ik lees wat filosofie, wat ik overdenk. Filosofie vind ik nogal precies, bijna technisch. Je zet jezelf achter je bureau en je gaat overdenken hoe het in elkaar zit. Kunst gaat mijns inziens nog een stapje verder. Je laat je