Joeri van Veen schrijft

De bel gaat, de afspraak is er. Op één of andere manier is de protagonist terecht gekomen op een lijstje mensen dat ondervraagd wordt voor de broodnodige statistische informatie over "de Nederlander". De protagonist opent met de knop op de intercom de deur van het gebouw en loopt de galerij op om de dame tegemoet te komen in het trappenhuis. Het is de derde en laatste keer dat ze langs komt. Onberispelijk gekleed maar wat moeilijk ter been komt ze de trappen op en volgt de protagonist naar binnen. Iets te drinken aanbieden doet de protagonist wel maar hij weet al dat ze "nee" zegt. Kennelijk hoort dat niet bij het interview. Ze houdt zelfs haar jas aan. Ze pakt haar laptop, klapt hem open op de campingtafel in de keuken en wacht tot hij opgestart is en ze kan inloggen in haar ondervraag-omgeving. De protagonist pakt zijn mok koffie van het aanrecht en gaat tegenover haar zitten. Anderhalf jaar geleden werd de protagonist gevraagd of hij met dit onderzoek mee wil

In een trein. Het is nacht, het interieur zonder lampen is duister. Gestaag trekken maanverlichte bomen voorbij, daarachter velden met soms een donkere boerderij. Het rijtuig kraakt, de bankjes zijn niet erg comfortabel. Het is een oude trein, het venster met de hand geopend zakt helemaal weg in de wand van de trein. Je zou door de opening naar buiten kunnen klimmen, maar ondanks het kalme tempo lijkt me dat niet veilig. Af en toe waait er scherpe rook naar binnen. Gedempt door het in cadans ratelen van de wielstellen hoor ik in de verte het puffen van de stoomlocomotief. Als het niet middenin de nacht was zou dit een uitje kunnen zijn van de plaatselijke stoomtreinvereniging. Maar dan zouden de reizigers meer uitgelaten zijn. Iedereen zit stilletjes op zijn plek. Ik pak mijn cameratas van mijn schoot, sta op en zet de tas op mijn zitplek. Ik pak mijn camera en leun uit het raam. Het is bewolkt, de wolken zijn groot en koud, beschenen door de maan. Ik breng mijn camera aan mijn oog