Joeri van Veen schrijft

Honderd jaar na het begin van de grote oorlog. De geleidelijk economisch gemotiveerde vrede die rond de afgelopen eeuwwisseling barsten begint te vertonen. Verrotting van binnenuit, intolerantie en ontschaving. Graaien, eigendom, macht. Een schijnbare vergissing, in het strijdgewoel haast onbeduidend maar met grote impact elders in Europa, dat een dorp is. Een sluipende Rus staat plotseling in je slaapkamer, zijn uitgestreken rattengezicht is nu niet meer ver van je bed plat in de krant op je koffietafel. Hij scheurt mensen die je kent van je vandaan, zij kunnen nooit meer terugkeren. Een hele natie in rouw. Het is allemaal zorgvuldig voorbereid. De afgelopen jaren is onze cultuur versterkt en ons land uitgebreid. Mijn grote voorbeeld Žerajić is al vier jaar dood. Maar de strijd duurt voort. Ik heb getreurd bij het graf van onze held, en ik heb nagedacht. Nagedacht over ons Servië en de schurken van Oostenrijk-Hongarije. De onwaardigen. Bosnië behoort ons toe, die huichelaars hebben

Een mooie jonge vrouw, met lang haar, mysterieuze oogopslag. Meer informatie. Blader door de foto's van haar, op een boot, op een berg, op de Parade, met een wijntje. "Live life to the fullest." staat eronder. Druk op de X van Nope. Er verschijnt onmiddelijk een nieuwe foto. Exotische dame met donkere krullen. Meer informatie. Dame op times square, dame op een rave, dame in een park omringd door hipsters, dame omhelst een andere iets minder mooie dame. Geen tekst. Nope. Zwartwit hoog contrast foto van blondine. Meer informatie. Blondine op scooter in Amsterdam, blondine op bankje op museumplein, blondine op een paard, blondine naast een paard, foto van een paard. Geen tekst. Je kunt niet steeds maar Nope roepen, laten we wel wezen, wat is er mis met een paard? Of een overdreven zwartwit foto? Hoegenaamd niets. Hartje. Bedeesd portret, lang haar, smokey eyes. Meer informatie. Duckface. Closeup van glanzende roze lippen. Selfie voor de spiegel in iets wat eruit ziet als