Joeri van Veen schrijft

André neemt de korte brede trap omhoog en loopt door het vrijwel lege café naar het groepje achterin. Het is een beetje duister. Er zitten zeker tien mensen om aan elkaar geschoven tafeltjes op de bank tegen de muur en op losse stoelen ervoor. Hij is nu dicht genaderd, een vrouw op de bank recht voor hem kijkt vragend naar hem op. "Hallo", zegt hij. De groep valt stil, men kijkt op, draait zich om in zijn stoeltje. "Hallo, is dit het Mensa groepje?" bibbert hij, "Ja" klinkt het meermaals. "Oh, hallo, ik ben lid nummer 3008, hier heb ik mijn jaarsticker. Mijn pasje is reeds lang geleden in tweeën gespleten." Hij toont de sticker aan de tafel. De vrouw die hem het eerst opmerkte tuurt naar het minuscule papiertje, "Geen pasje hè?". "Jullie kunnen me ook een vraag stellen en dan kan ik daar een buitengewoon complex antwoord op geven dat geen enkele binding meer met deze maatschappij heeft en zo bewijzen dat ik tot jullie select

Ik lig op mijn rug op de bank, het boek dat ik aan het lezen was leg ik op de grond naast me, half op het parket onder de bank, half op het tapijt. Warm zonlicht filtert naar binnen. Ik rek me uit en gaap ongegeneerd, leg een kussen plat, laat mijn hoofd erop zakken en sluit mijn ogen. Buiten weet ik de grote stad, binnen is het verrassend stil, er dringen geen geluiden door, alleen het licht, dat mij langzaam opwarmt. Ik hoor korte stappen op het parket en kijk door mijn oogharen in die richting. Het is de kat, die loopt het tapijt op om zich loom in een brede streep zonlicht te laten vallen. Ook ik sluit mijn ogen weer. Voor mij zie ik fragmenten van de stad, als scherven van een prachtige vaas, opnieuw gerangschikt tot een zomers ritme. Het zijn indrukken en ook wel fysieke onderdelen, maar plaats- en tijdloos. Een kunstenares in een geel latex pak schiet voorbij op een longboard, een heerschap in een lange groene jas met een houten wandelstok gaat een luxe warenhuis binnen. Een

Honderd jaar na het begin van de grote oorlog. De geleidelijk economisch gemotiveerde vrede die rond de afgelopen eeuwwisseling barsten begint te vertonen. Verrotting van binnenuit, intolerantie en ontschaving. Graaien, eigendom, macht. Een schijnbare vergissing, in het strijdgewoel haast onbeduidend maar met grote impact elders in Europa, dat een dorp is. Een sluipende Rus staat plotseling in je slaapkamer, zijn uitgestreken rattengezicht is nu niet meer ver van je bed plat in de krant op je koffietafel. Hij scheurt mensen die je kent van je vandaan, zij kunnen nooit meer terugkeren. Een hele natie in rouw. Het is allemaal zorgvuldig voorbereid. De afgelopen jaren is onze cultuur versterkt en ons land uitgebreid. Mijn grote voorbeeld Žerajić is al vier jaar dood. Maar de strijd duurt voort. Ik heb getreurd bij het graf van onze held, en ik heb nagedacht. Nagedacht over ons Servië en de schurken van Oostenrijk-Hongarije. De onwaardigen. Bosnië behoort ons toe, die huichelaars hebben

Een mooie jonge vrouw, met lang haar, mysterieuze oogopslag. Meer informatie. Blader door de foto's van haar, op een boot, op een berg, op de Parade, met een wijntje. "Live life to the fullest." staat eronder. Druk op de X van Nope. Er verschijnt onmiddelijk een nieuwe foto. Exotische dame met donkere krullen. Meer informatie. Dame op times square, dame op een rave, dame in een park omringd door hipsters, dame omhelst een andere iets minder mooie dame. Geen tekst. Nope. Zwartwit hoog contrast foto van blondine. Meer informatie. Blondine op scooter in Amsterdam, blondine op bankje op museumplein, blondine op een paard, blondine naast een paard, foto van een paard. Geen tekst. Je kunt niet steeds maar Nope roepen, laten we wel wezen, wat is er mis met een paard? Of een overdreven zwartwit foto? Hoegenaamd niets. Hartje. Bedeesd portret, lang haar, smokey eyes. Meer informatie. Duckface. Closeup van glanzende roze lippen. Selfie voor de spiegel in iets wat eruit ziet als

Het is een soort keuken, de protagonist zit op een ongemakkelijke stoel aan een lichte houten tafel. Grijs tapijt op de vloer. Verderop staat een man, overhemd, spijkerbroek, korte blonde stoppels, aan het keukenblok Senseo te maken. Rechts naast de protagonist zit een bruingebrande man in pak, kek brilletje, glad geschoren, joviaal oreert hij de ruimte in. Recht tegenover deze levensgenieter zit een vrij lange oudere snaak met donker krullend haar die welwillend toehoort. De koffieman deelt de kopjes Senseo uit en neemt zelf plaats aan het hoofd tussen de snaak en de zonaanbidder. Hij slaat een blok open en tekent snel een staafdiagrammetje op het eerste blad. "Zonnecellen gaan gewoon over geld, hoe snel kan je het terugverdienen, dat is het enige dat telt, simpel." richt de verkoper zich tot de levensgenieter. Die glimlacht breed en zegt: "Ik ben zelf zakelijk energieleverancier en heb een gebouw dat 50.000 kilowattuur verbruikt op jaarbasis en een groot plat dak, en