Een bekende uitspraak, die tegenwoordig sterk aan betekenis heeft ingeboet. 17% van de Nederlanders blogt of heeft een eigen website (bron), een veel te groot aantal om allemaal te kunnen b(ek)lijven. Meestal schaam ik mij dan ook dat ik zoveel ruimte op het internet probeer in te nemen met onzinnige bespiegelingen die slechts bijdragen aan de ruis.
Het is ook een zoektocht naar erkenning van je bestaan, misschien meer nog dan bevestiging. Ik wil dat mensen mijn werk zien (foto's, schrijfsels) en daarop reageren. Dat ze míj zien dus eigenlijk, zoals iedereen gezien wil worden, maar wel met / door iets dat hij zelf waardevol acht. Elk individueel perspectief kan niet anders dan ervan uitgaan dat het bijzonder is en erkenning verdient. Die erkenning kan er op heel veel manieren zijn, daarvoor hoef je niet in de diepten van het scheppen af te dalen, het is mogelijk je te omringen met mensen die jou erkennen en dat te accepteren. Waarom ik dat simpelweg niet doe kan ik niet met redenen omkleden, daar het mij ontgaat. Mensen in mijn omgeving zetten over het algemeen grote vraagtekens bij mij en sporadisch ontvangen erkenning of bevestiging wantrouw ik automatisch.
Als het zou lukken dit soort oninteressante en hakkelig genoteerde spinsels in een verhaalvorm te gieten die de lezer betrekt, dan heb ik mijn waarheidje belicht en kunnen de aanschouwers, wanneer ze tenminste niet gehinderd worden door te precies of lelijk taalgebruik, genieten van de bevestiging van (een deel van) hun eigen perspectief in het verhaal vermoed. Anders dan afgestoten worden door een overduidelijk niet-eigen perspectief dat dit zakelijk opstel toont.
Overigens vind ik willen blijven een rare motivatie. Wat er na mijn dood is vind ik net zo interessant als wat er voor mijn geboorte was (volgens mij kwam Epicurus al eens met die notie). Een constructieve bijdrage leveren aan het bestaan / de maatschappij vind ik belangrijk in dit opzicht, de erkenning die dat oplevert liefst in dit leven, anders heb je er toch niets aan. Dat veel constructieve bijdragen voortleven nadat de auteur tot stof is vergaan is mijns inziens een bijproduct.
Of gewoon willen leven, niets met constructieve bijdragen van doen te hebben. Zingen onder de douche, genieten van populaire teevee programma's, winkelen zodra je salaris gestort is, bier en tieten. Een puntje in het bestaan zijn en wat zou dat. Ja. Wat zou dat.
Het is ook een zoektocht naar erkenning van je bestaan, misschien meer nog dan bevestiging. Ik wil dat mensen mijn werk zien (foto's, schrijfsels) en daarop reageren. Dat ze míj zien dus eigenlijk, zoals iedereen gezien wil worden, maar wel met / door iets dat hij zelf waardevol acht. Elk individueel perspectief kan niet anders dan ervan uitgaan dat het bijzonder is en erkenning verdient. Die erkenning kan er op heel veel manieren zijn, daarvoor hoef je niet in de diepten van het scheppen af te dalen, het is mogelijk je te omringen met mensen die jou erkennen en dat te accepteren. Waarom ik dat simpelweg niet doe kan ik niet met redenen omkleden, daar het mij ontgaat. Mensen in mijn omgeving zetten over het algemeen grote vraagtekens bij mij en sporadisch ontvangen erkenning of bevestiging wantrouw ik automatisch.
Als het zou lukken dit soort oninteressante en hakkelig genoteerde spinsels in een verhaalvorm te gieten die de lezer betrekt, dan heb ik mijn waarheidje belicht en kunnen de aanschouwers, wanneer ze tenminste niet gehinderd worden door te precies of lelijk taalgebruik, genieten van de bevestiging van (een deel van) hun eigen perspectief in het verhaal vermoed. Anders dan afgestoten worden door een overduidelijk niet-eigen perspectief dat dit zakelijk opstel toont.
Overigens vind ik willen blijven een rare motivatie. Wat er na mijn dood is vind ik net zo interessant als wat er voor mijn geboorte was (volgens mij kwam Epicurus al eens met die notie). Een constructieve bijdrage leveren aan het bestaan / de maatschappij vind ik belangrijk in dit opzicht, de erkenning die dat oplevert liefst in dit leven, anders heb je er toch niets aan. Dat veel constructieve bijdragen voortleven nadat de auteur tot stof is vergaan is mijns inziens een bijproduct.
Of gewoon willen leven, niets met constructieve bijdragen van doen te hebben. Zingen onder de douche, genieten van populaire teevee programma's, winkelen zodra je salaris gestort is, bier en tieten. Een puntje in het bestaan zijn en wat zou dat. Ja. Wat zou dat.
Reacties
Een reactie posten