Joeri van Veen schrijft

Fredo, zijden sjaal, dikke winterjas, belt aan bij het huis van zijn oude vriend Wim. In het licht van de buitenlamp ziet hij de fruitboom ingepakt in een vuilniszak, het voortuintje is winterklaar. Het is iets voor achten, de middagborrel begint uitgewerkt te raken. Hij durfde met de auto te gaan, al kan hij zich weinig meer van het ritje herinneren. Hij bekijkt het etiket van de fles wijn die hij thuis uit het rek gegrist heeft. Een veel te goede chateau waar Wim geen smaak voor heeft. De deur gaat open. ‘Fredo!’ roept Tamara, ‘kom binnen!’ Fredo stapt over de drempel en houdt de fles naar voren. ‘Wim is er niet,’ zegt Tamara terwijl ze met de wijn naar de keuken loopt. Fredo stopt halverwege het uittrekken van zijn jas. Hoezo is Wim er niet. Nou ja, misschien maakt dat zijn missie deze avond juist wel makkelijker. Tenzij Wim een ander plannetje heeft. Daar moet hij eerst achter komen. Hij maakt zijn beweging af, hangt zijn jas op en ploft op de bank in de woonkamer. De plop va

Op een houten bank in het park zit ik aan mijn baard te plukken. De zon voelt weldadig op mijn huid. Ik sluit mijn ogen en leg mijn handen in mijn schoot. In de verte hoor ik kinderen spelen, boven mijn hoofd kwetteren vogels, bomen ruisen in de wind. Ik vraag mij af: Welke gevolgen kan de ontdekking van buitenaards leven hebben voor de mensheid? Zou buitenaards leven een basisvoorwaarde voor het bestaan kunnen zijn? Zonder dat de mens de vorm ervan kent, net zo min als een teek weet waar hij zich aan laaft? Begin 1492 kon je deze vraag stellen: Welke gevolgen kan de ontdekking van een nieuw continent hebben voor de mensheid? De meeste mensen waren toen bezig met overleven in een harde samenleving, zij zochten vertier bij openbare terechtstellingen en heksenverbrandingen. In augustus van dat jaar voer Columbus uit. Rond diezelfde tijd ontdekte de mens de dodo. 1 Twee eeuwen later verdween die als soort dankzij zijn ontdekking geruisloos van het toneel, zonder het keerpunt opgemerkt

Ik had ongeveer 3 uur Duitse Autobahn in ons Aygootje erop zitten. Een Aygo is een minuscuul autootje met het vermogen van ongeveer één Shetland pony. Net toen ik van plan was het stuur over te geven aan mijn vrouw, ook omdat ik moest plassen, zei ze ‘Ik ga even een dutje doen.’ De gordel drukte op mijn blaas om de aandrang nog wat te verergeren. Mijn vrouw pakte haar reiskussentje en nestelde zich in de stoel, met haar knie tegen de versnellingspook. Een half uurtje later werd ze wakker. Ik leegde mijn blaas op een onooglijk terreintje langs de snelweg. We moesten ook tanken, maar zo lang kon ik niet wachten. Ik ging zitten op de bijrijdersstoel en mijn vrouw startte. De versnellingsbak knarste een paar keer. Het motortje raasde. De geur van verbrande koppeling vulde het interieur. Een Audi miste ons op een haar na tijdens het invoegen. Ik besloot de omgeving van onze route op mijn telefoon te verkennen. Tikte “Tankstelle” in de zoekbalk boven de kaart. Op het kaartje floepten e