Joeri van Veen schrijft

Het is “Lucifer des oordeels” wat er in hem opkomt. Hij buigt nog wat meer naar de foto toe zonder zijn voeten te verplaatsen. Alsof er dan meer aan te zien is. Een deels afgebrande lucifer met vrouwelijke vormen erboven. Een donkere achtergrond. Hij bukt een beetje terwijl hij zijn wijnglas zorgvuldig recht probeert te houden. Het hout van de lucifer is bijzonder gedetailleerd. De vrouw is wazig en losjes aangegeven. Hij richt zich weer op, zich minder bewust van zijn eigen lichaam dan van dat op de foto. Het wervelt als een wilde vlam boven de verbrande kop van de lucifer, het lijkt of het licht geeft. Het laatste oordeel, de vrouw is Eva. Hij neemt een slok wijn uit zijn glas. Zijn boord kriebelt, hij schuurt er even mee langs zijn nek, houdt zijn hoofd scheef, zet een stapje achteruit en stoot tegen iemands schouder. “Sorry,” mompelt hij en beweegt naar het volgende kunstwerk, nippend aan zijn wijn. Als er nog eens zo’n dienblad met hapjes voorbij wilde komen… Nooit met honger naar

Ja, ook ik heb van belastingconstructies geprofiteerd, maar altijd legaal. Accountants doen gewoon hun werk, ik heb daar zelf niets mee te maken. Het is toch logisch dat je je bedrijven instrueert zoveel mogelijk winst te maken? Daar kies ik mijn personeel ook op uit. Met dat geld kun je herinvesteren, overnames doen. Allemaal goed voor de economie. Dat is waar ik voor leef, waarde creëren. 24 uur per dag aan staan. Kansen grijpen. Nu zit ik alleen. Op de bank in mijn Londense appartement, hoog boven de city, uitzicht op de Theems. Mijn vrouw is in Italië met de kinderen. Mijn minnares in New York met god weet wie. Ik loop naar de keuken om nog een glaasje wiski in te schenken. Op de fles staat dat die wiski heel oud is; het zal mij eigenlijk worst wezen, ik drink het omdat het duur is, snob omdat het kan. Ik loop terug naar de bank. Buiten schijnt de zon, het middaguur nadert. Ik kwam hier voor een deal, maar ik ga terug naar de VS, voorgoed. Mijn CFO pleegde vannacht zelfmoord. W

De ene hand van papa rust op tafel. De knokkels zijn rauw, de huid is eraf geschaafd. Zijn andere hand beweegt de frietjes opmerkelijk vlug achter elkaar van het bakje naar zijn mond. De spierbundels op zijn arm bewegen daarbij soepel. Zijn brede nek, zijn sterke kaak. Ik kijk naar de hechtingen vlak boven zijn oog. Papa zegt dat het nietjes zijn. Ze zien er inderdaad zo uit, een pleister was zeker niet voldoende. Dat moet echt pijn gedaan hebben. Mama zegt dat het komt zijn vrienden gisteren in een slechte bui waren toen ze nog laat met hem in het café zaten. Ze drukt mij altijd op het hart dat ik geen ruzie maak op het schoolplein, “met niemand niet” zegt ze dan, omdat ik anders net zo’n heethoofd word als mijn vader. Nou, ik zou wel willen met mijn brilletje en mijn slappe armpjes. Mijn moeder zit aan de andere kant van de tafel, ze heeft een zonnebril op waar aan één kant een blauwe plek langzaam onderuit zakt. Ik vraag me af of die ook te erg was voor een pleister. “Het is maar