Joeri van Veen schrijft

De grijsgroene schuur staat er nog, alsof er niets gebeurd is. Het frisse groene gras eromheen wuift luchtig in de wind. Ik raak het verweerde hout aan met mijn vlakke hand, het voelt schuldig. De schuur weet alles. De ruwe planken stoten mij af en ik deins achteruit, mijn maag komt omhoog en mijn keel gaat dicht. Ik draai mij om en ren weg, door het bosje over het veld naar huis. Terwijl ik op mijn kamer een Lego graafmachine zit te bouwen zit er in mijn achterhoofd een duister gat. Een zwarte wolk die mij weg duwt. Alsof je iets wilt zeggen maar niet uit je woorden komt. Of je herinnert je iets maar je weet niet wat, als een droom die meteen weg is wanneer je wakker wordt. En je weet: ik had een nare droom, maar hoe hij precies ging… geen idee. Ik zie Maurik nog, maar hoe het precies ging… Ik klik Lego steentjes aan elkaar, maar in gedachten draai ik rond het zwarte gat. Er wás iets. Ik stop met denken en kijk naar wat dat ik bouw. De graafarm moet opnieuw, ik begin met het uiteinde