Hoe vaak was Hendrik niet langs de treurwilg gelopen? Hij loopt over het gras naar de waterkant, het is hobbelig, de houten beschotting zorgt ervoor dat niet het hele grasveld in de grote vijver verdwijnt. Twee eenden staan op en rennen voor hem uit, glijden het water in en zwemmen naar hun vriendjes verderop. Een paar meter naast hem stond de treurwilg, op de hoek van het grasveld waar een inham is die de vijver meer ruimte geeft. De inham waar je op de kant ging zitten om je schaatsen aan te trekken, waar de kleintjes konden oefenen voordat ze verder het ijs op gingen, waar de oudere kinderen tsjak, tsjak, tsjak, voorbij suisden om verderop * tsjrrrrrrrrrgggrk * hard te remmen en terug te keren. De treurwilg stond stevig in de kant verankerd met zijn dikke stam een beetje scheef naar de waterkant geleund. De lange takken die verderop het water raakten waren dan vastgevroren. Het deerde de boom niet, in de lente werd hij lichtgroen met knopjes net als vorig jaar en kwamen de katjes di
Korte verhalen en omtrekkende bewegingen rond een boek van Joeri van Veen.