Joeri van Veen schrijft

Ze zit op de kist. Hoe lang al weet ze eigenlijk niet. De kist is heel hard, nu heeft ze een kont als op een kerkbank. Geplet en stram en pijnlijk. De zaal is leeg en een beetje koud. Door de smalle gebrandschilderde ramen valt geen licht, het zal wel nacht zijn ofzo. Waarom was ze de laatste tijd zo negatief geweest? Bij het tellen van haar zegeningen komt ze boven de tien. Allemaal redenen om niet voor je uit te hoeven somberen op een harde kist. Een koude rilling gaat door haar heen. Ze beweegt haar dijen omhoog, buigt haar knieën en duwt haar voeten met haar hand onder zich, waardoor ze scheef komt te zitten. Haar enkels doen pijn aan de kist en de nieuwe houding is bovendien zeer ongemakkelijk. Ze geeft op en laat haar benen weer bungelen. Met Clark was het anders wel feest geweest, dat neemt niemand haar meer af. Soms kan je het ook niet helpen en leef je in een cliché. De fotograaf schoot de campagne met een Leica meetzoeker in plaats van met zo'n grote camera die andere