Joeri van Veen schrijft

Ik doe mijn best mij thuis te voelen in deze suite met mijn eigen meubels en mijn eigen mopshonden, de schatten, die op het tapijt verharen en hun behoefte doen, maar het blijft een hotel. Soms vraag ik me af of mijn eigen personeel hier wel bij de les blijft, of ze alles wel net zo goed strijken en boenen als in Parijs. Het Waldorf Astoria op 16 april 1957. David steekt nog een sigaret op en beent naar zijn eigen slaapvertrek, ik hoor zijn voetstappen wegsterven via de hal door de geopende deuren. Ik blijf voor mijn opmaaktafel zitten. Makeup – zoals altijd – in orde, donkerrode lipstick en mooi zwart aangezette wenkbrauwen zodat ze goed bij mijn weelderige zwarte haar passen. Nu ik ouder word moet ik beter op mijn nek passen, die enigszins strak houden straks als de fotograaf er is. Het lijkt zo gauw een kippennek. Ik beweeg mijn hoofd dichter naar de spiegel en kijk mij aan. Oh, de verloren jaren, wat een verspilling. Als David toen in ’36 maar niet… hij is altijd een puber gebl