Joeri van Veen schrijft

De vergelijking dringt zich onmiddelijk op. Aan de lange tafel, bij elkaar geschoven terrastafeltjes, zitten een paar echte exemplaren. De meesten hebben een biertje voor zich maar ook degenen met Cola of Spa rood zijn meer man dan de protagonist. Man omdat ze seks hebben (denkt de protagonist) en overtuigt zijn van hun bestaan. Niet direct hun gelijk, hoewel dat ook meespeelt is niemand domweg koppig of perse ongenuanceerd, maar er leeft duidelijk iets dat zelfvertrouwen met zich meebrengt. De masculiniteit sijpelt uit hun poriën. Het gaat over wapens, of computers, of in het holst van de nacht wakker worden in de gang met de voordeur open, 's ochtends voor het werk naar je toilet stommelen om te ontdekken dat je eigen maaginhoud tegen de wanden gekleefd zit. Leven. De protagonist is een weekdier. Hij stamelt. Een stellige volzin zit er deze avond niet in, zoals de meeste avonden. Hij neemt een slokje van zijn bier, achterover leunend om het gesprek tussen de mannen om hem heen