Joeri van Veen schrijft

Het is een soort keuken, de protagonist zit op een ongemakkelijke stoel aan een lichte houten tafel. Grijs tapijt op de vloer. Verderop staat een man, overhemd, spijkerbroek, korte blonde stoppels, aan het keukenblok Senseo te maken. Rechts naast de protagonist zit een bruingebrande man in pak, kek brilletje, glad geschoren, joviaal oreert hij de ruimte in. Recht tegenover deze levensgenieter zit een vrij lange oudere snaak met donker krullend haar die welwillend toehoort. De koffieman deelt de kopjes Senseo uit en neemt zelf plaats aan het hoofd tussen de snaak en de zonaanbidder. Hij slaat een blok open en tekent snel een staafdiagrammetje op het eerste blad. "Zonnecellen gaan gewoon over geld, hoe snel kan je het terugverdienen, dat is het enige dat telt, simpel." richt de verkoper zich tot de levensgenieter. Die glimlacht breed en zegt: "Ik ben zelf zakelijk energieleverancier en heb een gebouw dat 50.000 kilowattuur verbruikt op jaarbasis en een groot plat dak, en